Dziś jest nie tylko pierwszy dzień wiosny, to także Dzień Wierzby.

Wierzby na Urzeczu odgrywały ogromną rolę. To dzięki osadnikom olęderskim zaczęto je sadzić. Drzewa te, dzięki swoim właściwościom, chłonęły wodę jak gąbka. Wierzby odpowiednio pielęgnowano i przycinano, a z ich gałęzi wyplatano płoty, które służyły w czasie wylewu Wisły. Te chruściane ogrodzenia zatrzymywały piasek, a przepuszczały mady – żyzny muł rzeczny. Gęsto zasadzone wierzby chroniły zimą przed napływającym lodem. Tak stały się charakterystyczną częścią naszego krajobrazu.

Urzecze to warszawski i podwarszawski region etnograficzny. Rozciągał się po obydwu brzegach Wisły. Na prawym – pomiędzy Saską Kępą a ujściem rzeki Wilgi i na lewym – między Siekierkami a ujściem rzeki Pilicy. Najstarszą znaną wzmianką o podwarszawskim Urzeczu jest zapis z ksiąg wilanowskiego zarządcy z 1737 roku.

Zapraszamy do galerii wierzb przygotowanej przez członków Klubu Fotograficznego Centrum Kultury Wilanów.